Emie is onze oudste adoptiepoes

Ik ben poes Emie. Na 3 keer in een huisje te hebben gewoond, woon ik nu al sinds 2019 permanent bij Stichting Zwerfdier. Ik werd in die huisjes steeds onzindelijk. Bij Zwerfdier ging het dan weer goed, heel vreemd. En ja, laat ik het maar eerlijk zeggen: op het laatst was ik hier ook onzindelijk. Toen mocht ik hier voor altijd blijven.
Ik ben de oudste adoptiekat van het verblijf! Ik heb wel last van ouderdomskwaaltjes zoals doofheid. Maar gelukkig mankeert er niets aan mijn neus. Zodra er eten of traktaties in de buurt komen, ben ik er als de kippen bij. Ik heb namelijk een schildklierprobleem, dat verklaart wel waarom ik altijd trek heb. Met medicijnen is dat gelukkig goed onder controle.

Meestal lig ik het grootste deel van de dag te slapen op de hoge beige krabpaal in kamer 6. Of op huize Nelly in de buitenruimte bij kamer 6. Heel af en toe maak ik een wandelingetje door de tuin, maar dan moet het niet al te warm zijn. Daar houd ik helemaal niet van. Ik snap niet dat er poezen zijn die rustig in die hitte buiten gaan liggen braden. Mij niet gezien hoor, ik zoek lekker de schaduw op. Heel soms ren ik een rondje door de tuin als ik een gekke dag heb. Maar dat doe ik niet vaak, want dat is veel te vermoeiend.
Ik ben dol aaitjes en knuffels. Nou die krijg ik hier genoeg van verzorgers, knuffelaars en bezoekers. Wat wil je nog meer als POL (Poes Op Leeftijd)! Geen haar in mijn vacht die eraan denkt om hier ooit weg te gaan!